Po kilku latach zapowiadania w mediach i licznych obietnicach składanych wobec instytucji Unii Europejskiej wreszcie w lipcu 2017 r. została uchwalona nowa ustawa Prawo wodne. Został w niej spełniony podnoszony od lat postulat, aby w Polsce strefy ujęć służących zaopatrzeniu w wodę ludności były obowiązkowe.

W nowoczesnym polskim ustawodawstwie wodnym, istniejącym od blisko 100 lat, nowa ustawa Prawo wodne to piąty już akt, w którym znajdują się regulacje prawne dotyczące ochrony ujęć wód podziemnych.

Strefy ochronne

Pierwszy akt w tej dziedzinie miał nazwę ?Ustawa wodna? i został uchwalony w 1922 r. (jednolity tekst ogłoszono w 1928 r. w DzU nr 62, poz. 574). Ustawa w art. 19 stwierdzała, że właściciel gruntu nie ma prawa wprowadzać lub wpuszczać do ziemi takich materii, które mogłyby zanieczyszczać wodę podziemną. Formalnie prawo to obowiązywało do 1962 r.

Druga ustawa pod nazwą Prawo wodne z 1962 r. (DzU nr 34, poz. 158) traktowała problem bardzo ogólnie, stwierdzając w art. 79, że źródła i ujęcia wód mogą być chronione przez ustalenie odpowiednich stref ochronnych w celu zabezpieczenia jakości wód i warunków zdrowotnych oraz wydajności ujęć i źródeł, a także że strefy ochronne mogą być podzielone na poszczególne tereny o zróżnicowanych ograniczeniach w użytkowaniu gruntów.

Z kolei trzecia ustawa Prawo wodne obowiązywała od 1974 r. (DzU nr 38, poz. 230) i nie wprowadzała istotnych zmi...