Typowe rozumienie ochrony środowiska polega zwykle na zajmowaniu się już istniejącym źródłem zanieczyszczania, czyli tym „końcem rury”, którym może być zarówno kolektor wylotowy ścieków, jak i komin fabryczny. Takie pojmowanie ochrony środowiska dotyczy również odpadów stałych, a „końcem rury” jest wówczas kosz lub kontener na odpady.

Oczywiście, podejmowanie działań dopiero wtedy, gdy następuje już oddziaływanie na środowisko, nie jest działaniem rozsądnym i nowoczesnym. Zawsze lepiej podejmować działania profilaktyczne i ochronne, zanim wydarzy się jakaś szkoda. Ustawa Prawo ochrony środowiska, w art. 6, zdefiniowała dwie ważne zasady odnoszenia się do środowiska. 
Są to zasady prewencji i przezorności. Mówią one, że kto podejmuje działalność mogącą negatywnie oddziaływać na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu, oraz że kto podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane, jest zobowiązany, kierując się przezornością, podjąć wszelkie możliwe środki zapobiegawcze.
Za pierwowzór systemu ocen oddziaływania na środowisko przyjmuje się uchwaloną w USA w 1969 r. ustawę o państwowej polityce ochrony środowiska (NEPA – National Environmental Policy Act). Wprowadziła ona obowiązek dla wszystkich agencji federalnych...