Współspalanie biomasy i paliw alternatywnych (takich jak muły, RDF, zużyte opony, mączka kostna, drzewne odpady poużytkowe itd.) z węglem jest praktykowane zarówno w kotłach rusztowych i pyłowych, jak i fluidalnych warstwach stacjonarnych i cyrkulacyjnych. Podkreśla się szereg korzyści płynących z fluidalnego ich spalania, jednak podczas procesu spalania mogą się pojawić określone problemy.

Aglomeracja i defluidyzacja
Tworzenie się aglomeratów (spieków) i ustanie fluidyzacji (tzw. defluidyzacja) zachodzi zwykle w tych obszarach, gdzie wskutek niedostatecznego mieszania lub niskiej prędkości gazu temperatura warstwy przekracza temperaturę mięknięcia ziaren materiału sypkiego. Zauważono, że defluidyzacja liniowo wzrasta wraz z różnicą temperatury warstwy i początkowej temperatury tworzenia aglomeratów. Fluidyzacja w temperaturach wyższych od początkowej temperatury aglomeracji ziaren jest możliwa, lecz wymaga wyższej prędkości gazu. Spalając różne paliwa, stwierdzono, że mimo iż całkowita masa warstwy, wielkość ziaren, temperatura, szybkość nagrzewania, współczynnik nadmiaru powietrza oraz prędkość gazu wpływają na proces aglomeracji, to najważniejszym parametrem jest skład chemiczny paliwa i materiału warstwy. Większość aglomeratów tworzonych podczas spalania paliw alternatywnych jest wynikiem powstania ciekłej mieszaniny metali alkalicznych (Na, Ca, K itp.), siarczków, CaSO4 oraz krzemianów i glinokrzemianów. W przypadku, gdy spalane p...