Jedną z najbardziej rozpowszechnionych światowych tendencji w dziedzinie otrzymywania kompozytów z tworzyw sztucznych jest napełnianie ich polimerami naturalnymi, co pozwala na uzyskiwanie kompozytów o zmienionych właściwościach i równocześnie biorozpadalnych. Szczególnie chodzi o wykorzystanie uciążliwych dla środowiska naturalnego odpadów z równoczesnym ograniczeniem ilości używanych tworzyw termoplastycznych. W chwili obecnej do najczęściej stosowanych jako napełniacze polimerów naturalnych należą celuloza i skrobia. Badania prowadzone w Instytucie Chemii Przemysłowej wykazują, że jako napełniacz w kompozytach polimerowych można także stosować odpady z garbowania skóry.
Skóra zwierzęca jest polimerem naturalnym, której głównym składnikiem są białka z grupy skleroprotein (albuminy), głównie kolagen. Od bardzo dawna wiadomo, że skóra zwierzęca dla utrwalenia, by mogła być stosowana do wyrobu np. rękawiczek, butów, odzieży, toreb, musi być garbowana. Proces garbowania polega na wnikaniu cząsteczek garbnika do wnętrza skóry i tworzeniu mostków sieciujących między włóknami kolagenu skóry. Zdolność garbowania ma wiele związków chemicznych nieorganicznych, jak związki chromu (Cr), cyrkonu (Zr), glinu (Al), żelaza (Fe), tytanu Ti) i organicznych np. formaldehyd, glutaraldehyd. Podczas garbowania skóry w tzw. procesie profilowania powstają odpady poprodukcyjne zwane „wet-blue”. Odpady te mają postać cienkich, suchych pasków, ścinków o nierównomiernej grubo...