Przez kilkanaście lat UE przygotowywała sprawdzony i spójny system polityki na rzecz szerokiego i zarazem racjonalnego wykorzystania odnawialnych zasobów energii: strategie, rozporządzenia, dyrektywy i programy, które stanowią podstawę wsparcia Wspólnot Europejskich dla przedsiębiorstw, samorządów terytorialnych i organizacji tzw. trzeciego sektora.

Aby korzystać z dobrodziejstw tego systemu, rządy państw członkowskich muszą dokonać sprawnej i skutecznej implementacji prawa UE. Transpozycja tego prawa na grunt polski nie jest zadaniem łatwym i wymaga nie tylko wyobraźni i profesjonalizmu, ale także pozytywnego podejścia do dorobku UE w zakresie przedmiotowym. Coraz częściej jednak dobre i sprawdzone prawo UE traci na przejrzystości i skuteczności na drodze jego „przenoszenia” z Brukseli do Warszawy i „technicznego” dostosowywania do warunków polskich.
Takie przenoszenie prawa UE w obszarach wymagających wsparcia finansowego związanych np. z ochroną środowiska, w tym w szczególności w energetyce odnawialnej, dyskryminowanej poprzez subsydia do energetyki konwencjonalnej i nieuwzględnianie kosztów zewnętrznych produkcji energii opartej na paliwie konwencjonalnym, oznacza ograniczenie możliwości pozyskania środków UE na działania zgodne z celem regulacji (wspieranie zwiększania udziału OZE) i interesem publicznym (maksymalizację dodatkowych korzyści społecznych i gospodarczych związanych z wykorzystaniem OZE).

Przykłady ...