Kary pieniężne w zakresie ochrony środowiska – oprócz funkcji typowo represyjnych – mają również stymulować podmioty ukarane do podejmowania działań usuwających przyczynę naruszenia prawa. W przypadku kar wymierzanych za usuwanie albo niszczenie drzew lub krzewów ich wysokość ma charakter związany i jest konsekwencją liczby i wielkości usuniętych albo zniszczonych drzew lub krzewów.

W takim przypadku nie zawsze wysokość kary jest adekwatna do sytuacji osoby ukaranej. Dlatego też zgodnie z postanowieniami art. 89 ust. 11 Ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU z 2023 r. poz. 1336, dalej: u.o.p.): Organ może umorzyć 50% wymierzonej kary, o której mowa w ust. 1 lub 2, osobom fizycznym, które na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej usunęły lub zniszczyły drzewo lub krzew albo uszkodziły drzewo, w przypadku gdy osoby te nie są w stanie uiścić kary w pełnej wysokości bez znacznego uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, jeżeli dochód miesięczny na jednego członka gospodarstwa domowego nie przekracza 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę w danym roku.

Z przytoczonego rozwiązania jednoznacznie wynika, że rodzaj podejmowanej na tej podstawie decyzji pozostawiono uznaniu administracyjnemu. Wskazuje na to posłużenie się zwrotem „może&rdquo...