Z uwagi na konieczność pokonania sił wiążących wodę odwadnianie osadów wymaga dostarczenia odpowiedniej ilości energii. Ponieważ osad ma różną zdolność wiązania wody i różne wielkości sił używanych do oddzielania fazy stałej od ciekłej, do odwadniania wykorzystuje się trzy następujące po sobie metody.

Należą do nich1, 2 zagęszczanie osadu, odwadnianie mechaniczne oraz metody termiczne.
Zagęszczanie osadu może być prowadzone z wykorzystaniem naturalnych sił grawitacji lub sił odśrodkowych wytworzonych mechanicznie (w ten sposób oddzielana jest tylko ta część wody, która jest słabo związana w aglomeracie kłaczka osadu). W celu usunięcia wody niezwiązanej podczas odwadniania mechanicznego wytwarzane są większe różnice ciśnień lub większe siły odśrodkowe, natomiast wody kapilarna, międzycząsteczkowa, adsorpcyjna i wewnętrzna usuwane są z kłaczka osadu tylko na drodze termicznej.
W procesie mechanicznego odwadniania osadu do oddzielania fazy stałej od ciekłej służą dwie zasadnicze operacje1: filtracja przy pomocy ciśnienia (taśmowe prasy filtracyjne) oraz rozdział faz za pomocą sztucznie wytworzonych sił odśrodkowych (wirówki).
Materiał filtracyjny wymusza oddzielenie fazy ciekłej od stałej, przy czym skuteczność odwadniania zależna jest od rodzaju filtru, właściwości osadu i sposobu jego kondycjonowania.
Podczas odwadniania przy wykorzystaniu sił odśrodkowych wykorzystywane są różnice gęstości pomiędzy cząsteczkami fazy cie...