Problem olejów odpadowych pojawił się w Polsce w latach 60., kiedy to z uwagi na ówczesną sytuację gospodarczą kraju (brak dewiz) odpadowe oleje smarowe jako surowiec wtórny mogły stanowić substytut ropy naftowej dla produkcji olejów bazowych.

Podstawowym dokumentem dotyczącym gospodarki olejami odpadowymi w krajach Unii Europejskiej jest dyrektywa Rady nr 75/439/EWG z 16 czerwca 1975 r., znowelizowana przez dyrektywę Rady nr 87/101/EWG z 22 grudnia 1986 r. Na podstawie tej dyrektywy poszczególne kraje członkowskie wspólnoty wprowadzają wewnętrzne uregulowania prawne, często bardzo szczegółowe, dotyczące organizacji i finansowania zbiórki, a także zagospodarowania i unieszkodliwiania odpadowych olejów smarowych. Termin wdrożenia Dyrektywy 75/439/EWG upłynął 13 stycznia 1994 r. i od tego dnia stała ona się obowiązującym prawem dla państw członkowskich Unii Europejskiej. Poszczególne kraje UE odpowiednio adaptują ją do własnego ustawodawstwa.

Rozwiązania organizacyjne dotyczące olejów odpadowych stosowane w krajach Unii Europejskiej
Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”, która oznacza, że koszty przedsięwzięć mających nie dopuścić do powstania strat środowiskowych oraz koszty wynikające ze szkód ponosi ten, kto powoduje powstawanie zanieczyszczeń, państwa Unii Europejskiej takie jak Francja, Włochy czy Niemcy w jasny sposób określiły możliwe źródła finansowania utylizacji olejów odpadowych. Takim źródłem może być nałożenie...