Uwarunkowania przyrodnicze w planowaniu przestrzennym
Jednym z istotnych elementów planowania przestrzennego jest uwzględnianie uwarunkowań przyrodniczych. Dotyczą one praktycznie każdej przestrzeni, obejmując zarówno cechy przyrodnicze terenów, jak i ich status prawny, w szczególności poddanie ochronie na podstawie Ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU nr 92, poz. 88, z późn. zm. – u.o.p.).
Prawny wymóg uwzględniania wartości i uwarunkowań środowiskowych w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika w pierwszej kolejności z art. 1 Ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU nr 80, poz. 717, z późn. zm. – u.p.z.p.), a ponadto z przepisów zawartych w Ustawie z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm. – P.o.ś.) oraz u.o.p. Elementem umożliwiającym prawidłową ocenę takich uwarunkowań przy sporządzaniu gminnych aktów planowania przestrzennego są opracowania ekofizjograficzne oraz strategiczna ocena oddziaływania na środowisko. Powinny one wpływać na treść gminnych aktów planowania przestrzennego poprzez określenie takiego przeznaczenia terenów, które minimalizuje negatywne oddziaływanie na środowisko obiektów i działalności na nich dopuszczonej.
Zasada zrównoważonego rozwoju
Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.p.z.p., zrównoważony rozw&oacut...
