W trosce o wspólną przestrzeń, cz.1
Przestrzeń publiczna powinna być miejscem dostępnym dla wszystkich mieszkańców. Sposób jej zagospodarowania wpływa nie tylko na relacje międzyludzkie – integrację i rozwój więzi społecznych, ale również na poprawę sprawności fizycznej. Niestety, mankamenty projektowe w postaci barier architektoniczno-przestrzennych bardzo często uniemożliwiają funkcjonowanie i życie społeczne osobom niepełnosprawnym.
Na jakość przestrzeni ma wpływ wiele elementów. Zaliczyć do nich można sposób zagospodarowania, małą architekturę, oświetlenie oraz różnego typu urządzenia. Prawidłowo zaprojektowany teren, uwzględniający potrzeby użytkowników, będzie cieszył się dużym zainteresowaniem wśród społeczności. Niestety, wiele placów, skwerów czy też ciągów pieszych, pomimo że są ładnie urządzone, nie spełnia wymaganych warunków. Często nie uwzględnia się podstawowych potrzeb potencjalnych użytkowników, w szczególności osób niepełnosprawnych i starszych. Projektanci i władze samorządowe zazwyczaj nie zdają sobie sprawy z tego, że obecność barier architektonicznych wyklucza osoby z dysfunkcjami z przestrzeni publicznej.
Znaleźć „złoty środek”
Podstawowym błędem w projektowaniu jest spłycenie pojęcia „osoba niepełnosprawna”. Obniżenie krawężników z myślą o ludziac...
