Amerykańskie stowarzyszenie ASCE jest wydawcą książek oraz magazynów naukowo-technicznych, takich jak „Journal of Hydraulic Engineering”, „Journal of Water Resources Planning and Management”, „Journal of Environmental Engineering”, „Journal of Infrastructure Systems”, „Journal of Management in Engineering” oraz Journal e-AWWA (www.awwa.org). Aby przybliżyć istotne dla branży problemy naukowe, publikowane na łamach książek oraz pism ASCE, prezentujemy ich streszczenia. Opracowania pochodzą z internetowej bazy danych www.pubs.asce.org/cedbsrch.html (red.).

 
M.C. Cunha, J.J. de Oliveira Sousa: Metoda Robust Design w projektowaniu sieci dystrybucji wody w celu proaktywnego zarządzania ryzykiem
Przez ostatnie trzydzieści lat wielu naukowców i badaczy analizowało różnorakie metody optymalizacji projektowania systemów dystrybucji wody, czego wynikiem było opracowanie wielu modeli optymalizacji oraz stosowanie technik optymalizacyjnych. Projekt infrastruktury i urządzeń sieci dystrybucji wody bazuje w głównej mierze na predefiniowanych i doskonale znanych warunkach, w jakich będą miały pracować, co jest przesłanką mogącą ukierunkować proces optymalizacji na rozwiązania, które, choć z założenia optymalne dla przyjętego scenariusza, mogą okazać się niewystarczające. Po uruchomieniu praca systemu dystrybucji wody może być przerywana przez zdarzenia losowe, takie jak uszkodzenie rury, zbiornika, usterki urządzeń, zmiany zapotrzebowania na wodę i inne. W kontekście proaktywnego podejścia do zarządzania ryzykiem należy uwzględnić również te aspekty już w fazie projektowania całego system. W pracy zaprezentowana została metoda optymalizacyjna Robust Design, której celem jest wypracowanie rozwiązań, które uwzględniałyby niepewność rzeczywistych warunków pracy całego systemu. Optymalizacja wytrzymałościowa to technika oparta na scenariuszach użycia przedmiotu projektu, a celem jest zapewnienie znaczących oszczędności. Zastosowanie proponowanej metodologii zostało zilustrowane przykładem sieci dystrybucji wody. 
„Journal of Water Resources Planning and Management”, tom 136 (marzec/kwiecień 2010)
 
 
G. Freni, G. Mannina, G. Viviani: Zarządzanie miejskimi systemami odprowadzania wody deszczowej
Ustawiczne powiększanie się terenów miejskich i rosnąca świadomość społeczna dotycząca wody opadowej wzbudziła zainteresowanie jej jakością. W czasie ostatnich dwudziestu lat dokładano wielu starań, by poprawić miejskie systemy odprowadzania wód opadowych poprzez wprowadzenie środków ograniczających negatywny wpływ na środowisko tzw. deszczówki. Sposoby ograniczania tego wpływu to zazwyczaj tzw. dobre praktyki zarządzania (ang best management practices – BMPs), zrównoważone systemy odprowadzania wód opadowych, których elementami są takie moduły jak zbiorniki infiltracyjne, zbiorniki kumulacyjne, pozwalające zmniejszyć maksymalny przepływ w okresach największego natężenia i zatrzymać transport zanieczyszczeń. Wybór optymalnych metod minimalizowania negatywnego wpływu jest kontrowersyjnym tematem. Porównano scentralizowane techniki zarządzania wodami opadowymi, włączając w to instalacje gromadzenia i infiltracji. Głównym założeniem niniejszej pracy jest wykorzystanie modelowania do oceny efektów różnych technik odprowadzania wód opadowych. W tym celu zastosowany został model wykorzystywany w poprzednich badaniach. Pozwolił on na symulację ogólnospławnego systemu kanalizacji burzowej i systemów pomocniczych, takich jak zbiorniki wody opadowej, niecki gruntowe do infiltracji wód opadowych w celu ustalenia ilości „deszczówki”. W ramach dobrych praktyk zarządzania zastosowana została symulacja długofalowa w celu zebrania przewidywanego wpływu osadów, które z reguły redukują przepustowość hydrauliczną. Wyniki pozwalają wyciągnąć wnioski dotyczące poszczególnych technik dobrego zarządzania, możliwości łączenia różnych technik oraz poprawienia ich wydajności, a także odnośnie planowania utrzymania dobrych praktyk zarządzania.
„Journal of Water Resources Planning and Management”, tom 136 (marzec/kwiecień 2010)
 
A. Vasan, Slobodan P. Simonovic: Optymalizacja projektowania sieci dystrybucji wody z wykorzystaniem ewolucji różnicowej
W pracy opisano powstawanie modelu komputerowego DENET, który łączy w sobie zastosowanie techniki optymalizacji ewolucyjnej, ewolucję różnicową, analizator równań matematycznych symulacji hydraulicznych i EPANET. Celem jest wypracowanie optymalnego projektu systemu dystrybucji wody. Model ten został sformułowany w sposób pozwalający na minimalizację kosztów. Wzór ten przetestowano na dwóch testowych problemach – w systemie dystrybucji wody w Nowym Jorku oraz w Hanoi. Badanie przyniosło obiecujące rezultaty w porównaniu z wcześniejszymi badaniami w literaturze, co z kolei zachęciło do sformułowania modelu maksymalizacji odporności sieci. Wyniki analizy pokazują, że model DENET może być traktowany jako potencjalne alternatywne narzędzie ekonomicznego planowania i bezpiecznego zarządzania sieciami dystrybucji wody.
„Journal of Water Resources Planning and Management”, tom 136 (marzec/kwiecień 2010)