Czy docierające do plantatorów wierzby rady i wskazówki, jak zakładać plantację oraz jak chronić ją przed zachwaszczeniem i chorobami, a także jak zabezpieczyć dobre plonowanie, są wystarczające?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy przyjrzeć się wierzbom rosnącym w warunkach leśnych, szczególnie w dużych kompleksach. W naturalnych ekosystemach leśnych wierzba znajduje się w podszycie drzewostanów na terenach łęgowych i wilgotnych (las łęgowy, ols) oraz sporadycznie na obrzeżach innych, umiarkowanie wilgotnych zespołów.
Siedliska naturalne, w których występuje wierzba – najczęściej Salix caprea – charakteryzują się bogatą mikroflorą glebową, w tym dużą różnorodnością grzybów mikoryzowych. Wierzbie często towarzyszy koźlarz (Leccinium sp.) i inne niespecyficzne gatunki grzybów mikoryzowych (Laccaria sp.). Chociaż korzysta z endomikoryz, to wchodzi w układy symbiotyczne z gatunkami ektomikoryzowymi, co daje lepsze efekty fizjologiczne.
Obsadzając wierzbą plantacje produkcyjne, stanowiące rodzaj monokultury, na której nie ma wspomnianej bioróżnorodności gatunkowej drobnoustrojów glebowych, powinniśmy zadbać o stworzenie minimum warunków egzystencji zbliżonych do naturalnych siedlisk wierzby. Do ważniejszych mikroorganizmów strefy korzeniowej wierzby zaliczane są grzyby symbiotyczne, tworzące z wierzbą ektomikoryzy.
Współżyjące z nimi rośliny mają dzięki nim liczne korzyści, w zamian za które przekazują pewną ilość zasymilowanych przez wierzbę węg...