Sytuacja energetyczna w obecnym świecie stwarza konieczność poszukiwania nowych, ekologicznych źrodeł energii. Udokumentowane zasoby paliw kopalnych powoli się wyczerpują, a produkcja, uważanej dotąd za bezpieczną, energii nuklearnej związana jest z pewnym ryzykiem (np. awaria w Czarnobylu). Atrakcyjną, tanią i ekologiczną alternatywą mogą stać się: odnawialna, pierwotna energia słoneczna (ogniwa fotowoltaiczne) lub energia wiatru (turbiny wiatrowe), a konwencjonalne paliwa kopalne lub syntetyczne mogą być w niedługim czasie zastąpione przez wodór produkowany przez elektrolizę wody z wykorzystaniem tychże energii.
Problem zapewnienia ciągłej dostawy energii słonecznej oraz zróżnicowanie geograficzne nasłonecznienia stwarzają konieczność jej magazynowania i transportu. Idealną metodą do tego wydaje się być wspomniany wyżej elektrolityczny rozkład H2O w celu uzyskania H2. Otrzymany wysokoenergetyczny wodór cząsteczkowy jest w pewnym sensie „nośnikiem” energii słonecznej. Jest paliwem niezawierającym węgla, które w procesie spalania utlenia się do H2O. Wodór wytwarzany jest więc z wody i spalany z wytworzeniem tejże wody – bez emisji zanieczyszczeń. Otrzymywanie H2 na drodze elektrolitycznej i spalanie go opisywane są bowiem tą samą, tylko biegnącą w odwrotnych kierunkach reakcją chemiczną:
2H2O ↔ 2H2 + O2
Tym sposobem energia słoneczna przy użyciu „wo...