Przyszłość wytwarzania i wykorzystywania biogazu będzie w istotnej mierze zależeć od pozyskiwania substratów, kształtowania się cen oraz poprawy ich energetycznego wykorzystania.
Substraty lub odpady o wysokiej zawartości lignocelulozy są obecnie uważane za nienadające się do wytwarzania biogazu lub nadające się warunkowo. Powodami tego są to wysoka zawartość ligniny, wyraźne struktury miąższowe z przestrzeniami pustymi i warstwami tłuszczu, a przez to właściwości quasi-hydrofobowe tych substratów. Są one widoczne nawet po rozdrobnieniu tych struktur, często przez tworzenie się warstw pływających i „powstawanie warkoczy” w fermentatorze, które z kolei są kryterium wykluczającym ich stosowanie.
Wiele substratów lub materiałów odpadowych zawierających lignocelulozę, takich jak słoma, plewy, trawa/ścinki z pielęgnacji terenów zielonych itp. jest zbieranych w dużych ilościach i często nawozi się nimi pola jako materiałem tworzącym humus lub wykorzystuje się je w inny sposób. Jednak rozkład tej biomasy, np. na polu, pochłania z gleby składniki odżywcze – w szczególności azot – i odbiera go kulturom uprawnym. Prowadzi to albo do znacznych strat w zbiorach, albo do konieczności kosztownego dodatkowego nawożenia składnikami odżywczymi.
Z drugiej strony materiały, w tym przypadku zawierające ligninę, mogą przyczynić się do wyważenia ilości s...