Historia lasów związanych z miastami sięga wczesnego średniowiecza, kiedy to kler i władcy feudalni, będący ich właścicielami, mieli zapewnione miejsca polowań i rekreacji oraz dostęp do surowca drzewnego. Początkowo były to lasy naturalne, które z czasem zastępowano lasami, parkami, ogrodami oraz zadrzewieniami posadzonymi przez człowieka. Od drugiej poł. XIX w. lasy w miastach zaczęły być stopniowo zarządzane przez władze miejskie i stawały się bardziej otwarte dla ogółu mieszkańców.

Z punktu widzenia prawa lasy miejskie to jedna z wielu kategorii lasów ochronnych w Polsce. Po raz pierwszy pojawiły się one w Dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej z 30 września 1936 r. o państwowym gospodarstwie leśnym. Pisano wtedy o lasach leżących w granicach administracyjnych miast i ośrodków przemysłowych oraz w strefie interesów mieszkaniowych tych środowisk, w stosunku do miast liczących: ponad 500 tys. ludności – w odległości 50 km; ponad 200 tys. ludności – w odległości 30 km; ponad 75 tys. ludności – w odległości 15 km. W Ustawie z 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych do lasów ochronnych zaliczono m.in. grunty leśne znajdujące się w granicach administracyjnych miast oraz grunty leśne znajdujące się w odległości do 10 km od...