Projektowanie i budowa coraz większej liczby elementów zielonej infrastruktury w przestrzeni miast staje się obowiązkiem. Jak na razie w krajowej praktyce mamy jednak do czynienia z różnym podejściem do tego tematu.

Problematyka kształtowania zieleni w miastach rozpatrywana jest w skali zarówno regionalnej, jak i miejscowej. Tereny przyrodnicze stanowią element składowy struktury funkcjonalno-przestrzennej w skali gminy (planowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego) i w skali lokalnej (opracowywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego). Zgodnie z teorią zielonej infrastruktury (ang. green infrastructure), rozważania i badania nad zielenią w przestrzeni miast powinny ujmować zarówno poziom gminy, jak i poziom lokalny. Teoria ta wskazuje też na to, by rozpatrywać zieleń holistycznie, a więc zwracać uwagę, gdzie istotne w strukturze miasta są zarówno pojedyncze drzewa (mające swoje ważne funkcje w mieście) i pasy zieleni przyulicznej, jak i ogrody działkowe czy parki lub inne wielkoprzestrzenne tereny otwarte, takie jak lasy miejskie. Idea zielonej infrastruktury jest podejściem do terenów przyrodniczych miast propagowanym przez Komisję Europejską, która przyjęła nawet specjalną Strategię Zielonej Infrastruktury do promocji rozwoju zielonej infrastruktury na obszarach miejskich i wiejskich w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Wynika z tego, że polskie miasta także postawione będą przed k...