Ustawa z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków jest pierwszym aktem prawnym w randze ustawy, który tak szczegółowo i systemowo reguluje zasady funkcjonowania sektora usług wodociągowych i kanalizacyjnych. Ustawa ta ma jednak wiele niedociągnięć, a jej brak precyzyjności w wielu miejscach świadczy o nieznajomości sektora wśród jej twórców.

Zgodnie z art. 2 pkt 8c ustawy, pod pojęciem „ścieki” rozumie się także wody opadowe lub roztopowe, ujęte w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacyjne, pochodzące z powierzchni zanieczyszczonych o trwałej nawierzchni, w szczególności z miast, portów, lotnisk, terenów przemysłowych, handlowych, usługowych i składowych, baz transportowych oraz dróg i parkingów. W ustawie o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków brak jest definicji ww. powierzchni. Uniemożliwia to precyzyjne określenie, kto w przypadku odprowadzania wód opadowych i roztopowych jest odbiorcą usług przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego. Można tutaj jednak pomocniczo zastosować definicje zawarte w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska, związane z zasadami ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska.
Katalog kosztów, które mogą czy powinny być przedmiotem kalkulacji opłat za odprowadzanie wód opadowych i roztopowych, jest determinowany rodzajem opłat z tego tytułu, które dopuszczają obowiązujące przepisy. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Budownictwa z 28...