Żywopłoty są bardzo plastyczną i cenioną formą roślinności formowanej. Ze względu na swoje liczne walory przestrzenne i biologiczne często wykorzystuje się je zarówno w przestrzeni miejskiej, jak i w krajobrazie otwartym.

Według ?Tezaurusa sztuki ogrodowej?, żywopłoty to: ogrodowa forma roślinności drzewiastej (zarówno regularna, jak i swobodna) stanowiąca ?żywy szkielet ogrodu? znana i stosowana we wszystkich epokach stylowych, a polegająca na kształtowaniu specyficznej odmiany ogrodzenia lub przegrody wydzielającej pewne części ogrodu, w których jedynym tworzywem jest materiał roślinny. Dopełniając tę definicję, należy wyjaśnić, że są to pasy roślinności w formie nasadzeń liniowych o wysokości nieprzekraczającej 2-3 m. Powyżej tej wysokości żywopłoty zmieniają się w szpalery.

Na osi czasu

Początków żywopłotów należy szukać w okresie neolitycznym, kiedy ludzie otaczali swoje siedziby roślinami uzbrojonymi w ciernie i kolce. Z czasem żywopłoty, będące składnikiem krajobrazu rolniczego, zostały wykorzystane jako element ogrodowy. Najpierw pełniły funkcję ochronnej granicy, broniąc przed zwierzętami i nieproszonymi gośćmi. W następnych dekadach zyskały znaczenie kompozycyjne, a nawet estetyczne. Szczególny rozwój żywopłotów jako elementów ogrodowych nastąpił w wiekach średnich. Wówczas większość ogrodów miała formę zamkniętą, otoczoną murem lub żywopłotem. Oprócz klasycznych żywopłotów w postaci rzęd...