Unia Europejska próbuje uzyskać przewagę konkurencyjną na globalnym rynku dzięki standaryzacji w dziedzinie nie tylko produkcji i wymogów jakościowych, ale również prawa. Dotyczy to także Prawa zamówień publicznych. 

Regulacje art. 454 i 455 ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: P.z.p.)1, dotyczące modyfikacji umów o zamówienia publiczne, stanowią wynik transpozycji do krajowego porządku prawnego artykułu 72 dyrektywy 2014/24/UE, który kodyfikuje uprzedni dorobek orzeczniczy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W nawiązaniu do tej regulacji prawa unijnego TSUE w wyroku z 7 grudnia 2023 r. (sygn. akt C-441/22, C-443/22) odniósł się do dwóch ważnych kwestii. Pierwszą z nich jest materia faktycznego zmodyfikowania umowy bez pisemnego jej aneksowania. Drugą – fakt, że Trybunał wyraził swoje stanowisko względem sposobu interpretacji „niemożliwych do przewidzenia okoliczności”, na którym to pojęciu opiera się konstrukcja art. 455 ust. 1 pkt 4 P.z.p.

Modyfikacja umowy

W wiodącym przeświadczeniu uczestników rynku zamówieniowego z modyfikacją umowy mamy do czynienia w przypadku jej aneksowania, tj. podpisania pisemnego aktu zmieniającego uprzednią treść kontraktu. Założenie to jest o tyle słuszne, o ile myślimy o tym...