Ustawy antyodorowej nie będzie

Joanna Kośmider

Komentarz #95 dodany 2015-05-12 06:32:27

Reprezentuję Pracownię Zapachowej Jakości Powietrza (PZJP, ZUT w Szczecinie), od początku lat 90. XX wieku dokładającą starań o rozwiązanie problemu, który Ministerstwo Środowiska nazywa "jednym z najtrudniejszych do uregulowania zagadnień". Sądzę, że uprawnia mnie to do skomentowania powyższej decyzji Resortu. Pozwalam sobie zwrócić uwagę, że mimo istnienia w różnych resortach „całkiem przyzwoitych zasad i norm możliwych do przestrzegania przy lokalizacji obiektów uciążliwych” (o których często wspominają przedstawiciele Ministerstwa), liczba skarg na odory stale rośnie. Oznacza to, że nie są to wystarczający sposób przeciwdziałania odorom. Niestety jest bardzo mało prawdopodobne, że w krótkim czasie uda się przygotować „kodeks dobrych praktyk”, który mógłby być mocniejszą podstawą działań ograniczających tę uciążliwość (np. w Niemczech okazały się niewystarczające szczegółowe branżowe VDI-Richtlinien – za niezbędne uznano wprowadzenie ogólnych standardów zapachowej jakości powietrza). Liczba skarg nie jest jedyną miarą skali problemów. Do Pracowni napływają z całej Polski coraz liczniejsze zapytania i prośby o pomoc, np. przy wydawaniu środowiskowych uwarunkowań inwestycji, opiniowaniu poprawności prognoz zasięgu uciążliwości, zawartych w raportach o oddziaływaniu na środowisko, określaniu niezbędnej skuteczności planowanych urządzeń dezodoryzacyjnych itp. Przygotowanie zamawianych opracowań nie byłoby możliwe bez stosowania metod olfaktometrii dynamicznej – niestety konsekwentnie i bezzasadnie kwestionowanych przez Ministerstwo – i pojęć zawartych w Normie Europejskiej PN-EN 13725:2007 (ustanowionej jako tłumaczenie EN 13725:2003). Ze wstępu do tej normy, w której „podano metodę obiektywnego określania stężenia zapachowego” pochodzi cytat: „Głównym celem jej stosowania jest zapewnienie wspólnej podstawy oceny emisji odorantów w krajach członkowskich Unii Europejskiej”. W Europie i innych krajach świata już dawno stwierdzono, że wartości strumienia zapachowego (emisji zapachowej), oznaczone zgodnie z tą normą, umożliwiają wiarygodne prognozowanie zasięgu zapachowej uciążliwości emitorów, np. z użyciem referencyjnego modelu dyspersji zanieczyszczeń (w tym określanie granic obszarów, na których uciążliwość jest/będzie nieakceptowalnie duża). Poszukiwania innych procedur ochrony zapachowej jakości powietrza uważam za z góry skazane na niepowodzenie. Warto uczyć się od tych, którzy podobne porażki ponieśli dziesięciolecia wcześniej (zob. np. Beata Krajewska, Joanna Kośmider, „Standardy zapachowej jakości powietrza”, Ochrona Powietrza i Problemy Odpadów 6, 181-191, 2005 i wiele analogicznych publikacji). prof. dr hab.inż. Joanna Kośmider Pracownia Zapachowej Jakości Powietrza em. prof. Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego, Instytut Inżynierii Chemicznej i Procesów Ochrony Środowiska,