Technologia odwadniania osadów i popłuczyn
Marek M. Sozański
Osady i popłuczyny z uzdatniania wody są to układy polidyspersyjne, składające się z roztworu wodnego i z cząstek fazy stałej oddzielonych od wody w kolejnych procesach fizyko-chemicznych lub chemicznych oraz w sedymentacji i filtracji pospiesznej.
W skład stałej fazy dyspersyjnej osadów, zależnie od uzdatnianej wody, mogą wchodzić mikroskopowe i koloidalne cząstki, mikrocząsteczki, drobnoustroje oraz wodorotlenki: glinowy, żelazowy, manganowy. Faza dyspersyjna występuje w postaci nieregularnych geometrycznie agregatów, tzw. kłaczków, o strukturze przestrzennej, w których poszczególne składniki mają najczęściej względem siebie przypadkową orientację. Woda występująca w osadach i popłuczynach może być związana z powierzchnią fazy stałej lub jako woda swobodna (grawitacyjna) wypełnia przestrzenie między cząstkami. Istotny wpływ na ilość wody związanej ma wielkość, kształt i właściwości elektryczne cząstek. Osady składające się z koloidalnych i podkoloidalnych frakcji, makrocząsteczek o kształcie długich nitek, już przy stężeniu około 0,5-1,0% wiążą całą zawartość wody, natomiast osady wodorotlenku żelazowego lub glinowego dla związania całej objętości wody wymagają stężeń wahających się od około 6% do 10%. Ilość wody w osadach zmniejsza się ze spadkiem potencjału elektrokinetycznego cząstek i osiąga najmniejszą wartość w punkcie izoelektrycznym. O skuteczności odwadniania osadów w dużym stopniu decyduje zawartość wody związanej,...
Osady i popłuczyny z uzdatniania wody są to układy polidyspersyjne, składające się z roztworu wodnego i z cząstek fazy stałej oddzielonych od wody w kolejnych procesach fizyko-chemicznych lub chemicznych oraz w sedymentacji i filtracji pospiesznej.
W skład stałej fazy dyspersyjnej osadów, zależnie od uzdatnianej wody, mogą wchodzić mikroskopowe i koloidalne cząstki, mikrocząsteczki, drobnoustroje oraz wodorotlenki: glinowy, żelazowy, manganowy. Faza dyspersyjna występuje w postaci nieregularnych geometrycznie agregatów, tzw. kłaczków, o strukturze przestrzennej, w których poszczególne składniki mają najczęściej względem siebie przypadkową orientację. Woda występująca w osadach i popłuczynach może być związana z powierzchnią fazy stałej lub jako woda swobodna (grawitacyjna) wypełnia przestrzenie między cząstkami. Istotny wpływ na ilość wody związanej ma wielkość, kształt i właściwości elektryczne cząstek. Osady składające się z koloidalnych i podkoloidalnych frakcji, makrocząsteczek o kształcie długich nitek, już przy stężeniu około 0,5-1,0% wiążą całą zawartość wody, natomiast osady wodorotlenku żelazowego lub glinowego dla związania całej objętości wody wymagają stężeń wahających się od około 6% do 10%. Ilość wody w osadach zmniejsza się ze spadkiem potencjału elektrokinetycznego cząstek i osiąga najmniejszą wartość w punkcie izoelektrycznym. O skuteczności odwadniania osadów w dużym stopniu decyduje zawartość wody związanej,...
