Usuwanie biogennego fosforu w procesie oczyszczania ścieków odbywa się przy zastosowaniu wiązania chemicznego lub biologicznego. Najczęściej technologie usuwania fosforu nawzajem się uzupełniają, przy czym są oczyszczalnie, które wiążą fosfor tylko chemicznie, natomiast każda oczyszczalnia biologiczna część fosforu wiąże również chemicznie.

Podczas oczyszczania ścieków fosfor może być związany w osadzie czynnym wg trzech mechanizmów. Fizjologicznie, a więc jako fosfor potrzebny do metabolizmu i wzrostu mikroorganizmów w postaci białek, jako kwasy nukleinowe. Ilość tak związanego fosforu wynosi od 1 do 2% s.m.o. Wiązanie fosforu może także zachodzić na drodze defosfatacji biologicznej, kiedy fosfor w postaci ortofosforanów jest pobierany ze ścieków przez bakterie i ulega przemianie w polifosforany (poli-P) o ogólnym wzorze: Me n+2P nO 3n-1 (gdzie n – określa długość łańcucha, a Me to najczęściej magnez lub potas). Przeciętna ilość fosforu związanego w postaci poli-P wynosi 1 - 2%, chociaż w specjalnych warunkach wzrasta do 5%. Trzeci mechanizm to wiązanie fizyko-chemicznie. Następuje ono w wyniku reakcji strąceniowych z jonami żelaza, glinu i wapnia lub procesów sorpcji z użyciem m.in. zeolitów, glinokrzemianów itp. Ilość w ten sposób związanego fosforu w osadzie czynnym waha się w granicach 1 - 5%, przy czym uzależniona jest od składników mineralnych, zawartych w ścieku surowym, jak również od ilości i rodzaju środkó...