Rozwój społeczności lokalnych zależy nie tylko od ich zasobów finansowych, lecz także od gotowości do współpracy i wzajemnego zaufania obywateli, akceptujących wspólne normy społeczne. Poziom aktywności społecznej, relacje panujące miedzy ludźmi, a także sposoby radzenia sobie z problemami wyznaczają kategorię określaną mianem kapitału społecznego danej zbiorowości. Badania dowodzą, że istnieje ścisły związek pomiędzy kapitałem społecznym a dynamiką rozwoju ekonomicznego.

Społeczeństwa, w których są silne więzi między mieszkańcami, wzajemne zaufanie i gotowość do współpracy, rozwijają się szybciej. Ten zestaw cech charakteryzował tradycyjne wspólnoty: plemię, krąg sąsiedzki, rodzinę. Wspólnota opiera się na rozbudowanej sferze kontaktów bezpośrednich, co pozwala nawiązywać bliskie więzi osobiste. Ludzie znają się wzajemnie i dzięki temu utrzymują częste kontakty - to z kolei tworzy emocjonalny stosunek do grupy jako całości. Współcześnie najczęściej spotykaną formą życia wspólnotowego jest rodzina. Zanik większości innych relacji o charakterze wspólnotowym doprowadził społeczeństwa do wielu negatywnych zjawisk, np. atomizacji i dezintegracji społecznej. Sztandarowym przykładem są wielkie osiedla mieszkaniowe, gdzie sam fakt zamieszkiwania pod jednym dachem nie przesądza o istnieniu jakiejkolwiek więzi między mieszkańcami. Powstrzymanie tego typu niepożą...