W latach osiemdziesiątych państwo ograniczało środki przydzielane przedsiębiorstwom na inwestycje. Te zaś ograniczały zakres prac prowadzonych w ramach eksploatacji, zaniedbując i odkładając przede wszystkim odnowę eksploatowanych sieci wodociągowych i kanalizacyjnych. Z tego powodu znacznie pogorszył się ich stan. Pilnej odnowy wymagają sieci budowane na początku XX wieku, szczególnie w miastach na tzw. Ziemiach Odzyskanych. W złym stanie są często sieci budowane w latach siedemdziesiątych, w okresie "dynamicznego wzrostu i rozwoju".
Na renowacje potrzebne są znaczne fundusze. Powinny one być gromadzone z tytułu odpisów amortyzacyjnych. Nie były, więc przedsiębiorstwa ich nie mają. Nie mają ich także gminny. Z tego powodu

proces odnowy sieci

częściej jest przedmiotem prac studialnych i przyszłościowych koncepcji niż rozłożonych w czasie i planowo realizowanych inwestycji. Tradycyjnie utożsamia się go z wymianą lub renowacją przewodów wodociągowych i kanalizacyjnych. Obejmuje on kompleks różnorodnych działań, których celem jest utrzymanie dobrego stanu eksploatowanych układów zapewniających realizację przypisanych im funkcji, przy zachowaniu optymalnych kosztów.
To, w jakim stopniu układ realizuje przypisaną mu funkcję, w przypadku sieci wodociągowych ustala się, porównując wyniki pomiarów ciśnień z wartościami wymaganych ciśnień gospodarczych oraz wykonując analizy jakości wody w sieci i sprawdzając jak się ona zmienia w miejscach ...