Odpady włókienniczych pokryć dywanowych, oprócz różnego rodzaju włókien syntetycznych i naturalnych, zawierają duże ilości składników mineralnych, kauczuków syntetycznych, związków bitumicznych itp. Złożona budowa i trwałe połączenia tworzywa włókienniczego z materiałami wiążącymi powoduje, iż dywanowe odpady poprodukcyjne i poużytkowe nie nadają się do bezpośredniego, wtórnego przerobu włókienniczego i głównie zalegają na wysypiskach.

Odpady poprodukcyjne „czyste” stanowią ok. 2% produkcji. Ilość powstających odpadów poużytkowych „brudnych” jest trudna do określenia. Przykładowo w Polsce w 1994 r. było w sprzedaży 37 mln m² wykładzin podłogowych. Masa powierzchniowa wykładziny, z zależności od jej rodzaju, wynosi 1,2 – 5,5 kg/m². Czas eksploatacji waha się od trzech do dziesięciu lat. Można więc oszacować, że obecnie w Polsce powstaje 60 tys. t/rok³. Ilość poużytkowych odpadów dywanów w UE szacuje się na 1,6 – 2,5 mln t/rok4. Większość tych odpadów trafia na wysypiska śmieci.
Stan prawny dotyczący gospodarki odpadami jest regulowany ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z 1996 r. i ustawą o odpadach z 2001 r. W zasadzie ustawy te regulują tylko gospodarkę odpadami stanowiącymi surowce wtórne. Nie ograniczają składowania odpadów, a w każdym razie zużytych wykładzin, zaliczonych do odpadów komunalnych. Jedną z zasad Krajowego Planu Gospodarki Odpadami, przyjętego przez Radę Minist...