Cmentarze, w rozumieniu urbanistyki, są specyficznymi terenami zieleni. Ich specyfika wynika nie tylko z funkcji, jaką pełnią, ale także, a może przede wszystkim, z symboliki miejsca. Z drugiej zaś strony ta symbolika, choć często dziś nieodczytywana, umożliwia stwarzanie nastroju stosownego do miejsca. Semantyczna rola europejskich miejsc pochówku wynika z przesłanek religijnych oraz z tradycji kultury śródziemnomorskiej.

Szerokie zastosowanie jako dekoracje roślinne cmentarzy znalazły m.in. formy zwisające drzew, tzw. płaczące.

 

Zarówno sposób kształtowania przestrzeni, jak i dobór roślin, komponowanie zieleni oraz stosowanie dekoracji roślinnych grobów w dużym stopniu uwarunkowane były przez symbolikę sacrum i profanum. Pierwsza odnosi się do wiary w nieśmiertelność duszy, jej zbawienie i zmartwychwstanie. Już sama brama cmentarna, wyraźnie wyznaczająca przejście na drugą stronę (życia), ukształtowanie osi głównej cmentarza w kierunku wschód-zachód – pokazujące drogę słońca od codziennych narodzin do zgaśnięcia po to, by znów się narodzić (zmartwychwstać), otwarte, ukwieco...