Logistyka toalet miejskich czy powrót do średniowiecza?
Dobrze wykonany projekt wyposażenia przestrzeni publicznych miasta (przede wszystkim ulic i placów jako miejsc gromadnego ruchu osób i pojazdów) w nieodzowne urządzenia sanitarne, przeznaczone do zachowania wymaganych kulturowo standardów higienicznych, powinien w konsekwencji zapewniać bezpieczeństwo ekologiczne i zdrowotne w środowisku.
Różni się on od projektu technicznego czy architektonicznego tym, że nie wskazuje szczegółowych rozwiązań techniczno-funkcjonalnych czy kompozycyjno-estetycznych, lecz koncentruje się na spełnianiu dyrektywy Witruwiusza – przy oczywistym respekcie dla ich ważkości w tworzeniu dzieła, zarówno jako obiektu, jak i jego relacji z otoczeniem – mianowicie na distributio. Pojęcie to oznaczało wówczas (I w. p.n.e.) ekonomię wykorzystania środków do tworzenia dzieła, przede wszystkim budowli, a jego architekt był nie tylko projektantem, ale również zarządzającym jego realizacją. Dzisiaj oznacza także coś więcej, zwłaszcza w dosłownym rozumieniu distributio – dystrybucji jako podstawowej funkcji logistyki.
W powszechnym „obiegu” dystrybucja oznacza rozdział, podział dóbr materialnych, rozprowadzanie. W odniesieniu do infrastruktury technicznej miasta to ostatnie jest adekwatne np. dla zobrazowania zaopatrzenia w wodę pitną czy energię. Ale współcześnie dystrybucja ma więcej znaczeń...
