Zasada bliskości w gospodarce odpadami
Zasadę bliskości sformułowano w art. 9 ustawy z 2001 r. o odpadach. Z postanowień dwu pierwszych jego ustępów wynika, że odpady powinny być w pierwszej kolejności zagospodarowywane (poddane odzyskowi lub unieszkodliwione) w miejscu powstania. Gdy jest to niemożliwe, mogą być przekazywane do najbliżej położonych miejsc spełniających wymogi stawiane – zgodnie z ustawą Prawo ochrony środowiska – nowo uruchamianym lub istotnie zmienianym instalacjom (art. 143).
Wymogi te stanowią w istocie dość ogólne wyliczenie pożądanych cech takich instalacji. Ocena, czy instalacja (lub miejsce) je spełnia, musi być, siłą rzeczy, przedmiotem dość swobodnego uznania. Nie zmienia tego odwołanie się ustawodawcy do pojęcia najlepszej dostępnej techniki lub technologii. I w tym wypadku bowiem kryteria charakteryzują się znacznym stopniem uznaniowości. Praktyczne znaczenie omawianych przepisów ujawnić się może jedynie w trakcie kontroli zamierzonego postępowania wytwórcy odpadów. Trudno znaleźć przypadek, w którym odmówiono by wydania pozwolenia na wytworzenie odpadów, decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi lub przyjęcia informacji o wytwarzanych odpadach w sytuacji, gdy wytwórca deklaruje przekazywanie odpadów posiadaczom legitymującym się stosownym zezwoleniem. O tym, czy odbiorcy spełniają wymogi wynikające z zastosowania ogólnej zasady bliskości, w podobnyc...
