Przegląd prasy

Często uważa się, iż badania kanałów techniką video są wystarczające do dokonania wyboru odpowiedniej technologii ich odnowy. Jednak ta metoda przekazuje tylko obraz wnętrza kanału. Kompleksowa ocena bezpieczeństwa eksploatowanego przewodu jest możliwa dopiero po wykonaniu dodatkowych badań – pomiarów geometrycznych powłoki kanałowej, badań własności materiałowych jego konstrukcji oraz oceny sposobu posadowienia rurociągu w gruncie. Wskazane jest także geotechniczne zbadanie gruntu wokół kanału oraz sprawdzenie szczelności złączy rur i sposobu ich uszczelnienia. Dwa przedstawione przez autora przykłady złego zdiagnozowania uszkodzeń kanałów metodą wideo potwierdziły celowość wykonywania dodatkowych ekspertyz konstrukcyjnych. W pierwszym opisanym przypadku po dokonaniu dodatkowych analiz okazało się, że odnowa kanału nie jest konieczna, mimo iż za pomocą kamery zaobserwowano korozję wewnętrznej powierzchni przewodu i planowano wykonanie dodatkowego nasypu. W drugim przedstawionym przykładzie wcześniej nieplanowana odnowa po przeprowadzeniu dodatkowych badań okazała się konieczna. Ekspertyzy wykazały niezgodną z projektem technologię budowy kanału – inne posadowienie rur na dnie wykopu oraz zastosowanie rur o mniejszej nośności. Obie opisane ekspertyzy dowiodły, iż przyjmowane przed ich realizacją założenia, wydające się wysoce prawdopodobne – a dotyczące wstępnej oceny bezpieczeństwa konstrukcji kanałowych oraz ewentualnych metod ich odnowy – nie zostały potwierdzone wynikami ekspertyz.

Na podstawie: Kuliczkowski A., Kuliczkowska E.: Ekspertyzy konstrukcyjne kolektorów kanalizacyjnych. „Gaz, Woda i Technika Sanitarna” 1/2011

 

Wiele przedsiębiorstw wodociągowych boryka się z problemem strat wody. Stanowią one niekiedy bardzo wysoki procent wody wtłaczanej do sieci. Porównać i monitorować straty wody pomagają przyjęte wskaźniki (np. objętość wody wtłoczonej do sieci, wody sprzedanej, objętość strat wody, gęstość przyłączy itp.) opisujące te straty. Proponuje się, by na podstawie bilansu obliczać wskaźniki i porównywać je w okresach jednego roku. Do oceny strat wody w sieciach wodociągowych bardzo przydatny jest także wskaźnik infrastrukturalnego indeksu wycieków ILI. Określa on krotność rzeczywistych strat wody do minimalnego poziomu wycieków, występującą w dobrze utrzymanej sieci dystrybucji wody, uwzględniając ciśnienie operacyjne w sieci. W analizowanym przedsiębiorstwie wodociągowym prowadzono dokładne pomiary bilansu wody przez kolejne cztery lata, co pozwoliło na pełniejsze poznanie trendów i tendencji, dotyczących ilości wody wydobywanej i wtłaczanej do sieci, sprzedaży dla poszczególnych grup odbiorców i jej strat w systemie. Porównując wskaźniki jednostkowych strat rzeczywistych, można zauważyć, że ich wielkości ulegają tylko nieznacznej zmianie i utrzymują się na stałym poziomie. Nie istnieje żadna norma określająca dopuszczalne straty wody w sieci wodociągowej. Funkcjonują tylko przepisy wynikające z rodzaju materiału i okresu eksploatacji urządzeń wodociągowych i zasady ustalenia wysokości strat. Do działań zmierzających do ograniczenia strat wody można zaliczyć ciągły monitoring strat wody i poprawne prowadzenie bilansu wody, analizę zużycia wody przez odbiorców oraz opracowanie grupy wskaźników opisujących straty wody.

Na podstawie: Piechurski F. G.: Celne wskazanie. „Magazyn Instalatora” 2/2011

 

Zjawisko korozji wpływa niekorzystnie zarówno na stan techniczny konstrukcji wodociągowych, jak i na jakość dostarczanej nimi wody. Przeprowadzone badania na starej magistrali wodociągowej wskazały m.in. na zmiany grubości ścianek oraz znaczne szkody na złączach konstrukcji spowodowane korozją. Zasuwy zamontowane na rurociągu były niesprawne. Korozja sprawiła, że nie zamykały się w pełni, w wyniku czego przepływ wody był zmniejszony, a nie odcięty. Najbardziej narażone na wycieki i uszkodzenia były miejsca połączenia elementów sieci, szczególnie złącza kołnierzowe, gdzie najbardziej dostrzegalna była korozja. Na podstawie przeprowadzonych obliczeń stwierdzono, że postępująca równomierna korozja może doprowadzić do istotnego zmniejszenia bezpieczeństwa pracy sieci. W miejsce nienadającej się do dalszej eksploatacji magistrali wybudowano wodociąg z żeliwa sferoidalnego, zabezpieczony przed korozją. Zamiast zasuw zostały zamontowane przepustnice pokryte powłoką epoksydową (zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz). Do podłączenia rur i kształtek użyto gumowych uszczelek. Dzięki nowoczesnym technologiom i materiałom wykorzystywanym przy budowie magistrali wodociągowej doprowadzono do zmniejszenia awaryjności sieci oraz zniwelowano możliwość wtórnego zanieczyszczenia wody.

Na podstawie: Glinicka A., Wasilewska K.: Korozja magistrali wodociągowej. „Przegląd Komunalny” 2/2011

 

Dachy zielone to układy wielopoziomowe. Ich prawidłowe funkcjonowanie zapewnia odpowiednie wykonanie wszystkich warstw. Jednym z najbardziej istotnych elementów konstrukcyjnych dachu zielonego jest warstwa hydroizolacji, która zapobiega przenikaniu wody do jego wnętrza. Kolejne elementy stanowią: warstwa ochronna zabezpieczająca hydroizolację przed uszkodzeniami mechanicznymi, warstwa drenażowa, wykonana z materiałów gromadzących wodę, warstwa filtracyjna oraz warstwa substratu, stanowiąca podłoże dla rozwoju roślin. Dobór roślinności jest zadaniem architekta krajobrazu lub ogrodnika. Na dachach zielonych sadzi się rośliny przystosowane do ekstremalnych warunków klimatycznych i zarazem mające najniższe wymagania wegetacyjne i duże zdolności regeneracyjne. Po nasadzeniu roślin zalecane jest przeprowadzenie zabiegów pielęgnacyjnych, podzielonych na trzy fazy: pielęgnację powykonawczą, pielęgnację w stadium rozwoju oraz pielęgnację zachowawczą. Należy również pamiętać, że właściwe funkcjonowanie dachu zielonego przez cały założony okres jego eksploatacji zależy od regularności i poprawności wykonywanych zabiegów pielęgnacyjnych, ale także od późniejszego zachowania użytkownika dachu. Jest to szczególnie istotne w przypadku dachów intensywnych, które są najczęściej ogólnodostępne. Nie dopuszcza się stosowania jakichkolwiek środków chemicznych czy stawiania dodatkowych elementów małej architektury bez konsultacji z konstruktorem budowlanym i projektantem.

Na podstawie: Burszta-Adamiak E., Sylwester A.: Wykonawstwo i eksploatacja dachów zielonych. „Rynek Instalacyjny” 1-2/2011