Produkowane w przeszłości betonowe i żelbetowe studnie kanalizacyjne charakteryzowały się niską jakością. Decydowały o tym przede wszystkim stosowanie do produkcji studni betonu niskiej jakości, o poważnie obniżonej trwałości (niska wytrzymałość na ściskanie, wysoki wskaźnik wody do cementu – w/c, stosowanie cementu szybkosprawnego), niedopuszczalne odchyłki wymiarowe, zwłaszcza w zakresie kołowości elementów i równoległości płaszczyzn, co skutkowało uszkodzeniami (pękanie elementów, brak szczelności) oraz trudnościami montażowymi, a także uszczelnianie elementów na zaprawę cementową, co utrudniało zachowanie szczelności.

Mimo tych wad, wobec braku na rynku innych rozwiązań materiałowych, w realizowanych instalacjach kanalizacyjnych stosowano tylko takie studzienki. Po zmianie sytuacji rynkowej wady te – w połączeniu z pojawieniem się innych wyrobów (studzienki z tworzyw termoplastycznych, studzienki z GRP (żywica zbrojona włóknem szklanym), studzienki z polimerobetonu) spowodowały coraz szersze ich zastosowanie – kosztem studzienek betonowych. Warto zastanowić się, czy słusznie. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie na duży zakres zmian w technologii produkcji betonowych studzienek kanalizacyjnych, skutkujących znaczną zmianą ich parametrów technicznych i użytkowych, a w związku z tym – poszerzeniem możliwości ich zastosowań.
 
Wymagania dla bet...

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?