Po pierwsze: nie szkodzić!, cz. I
Maksyma primum non nocere (łac. po pierwsze nie szkodzić) bardzo dobrze odzwierciedla postawę, jaką należy przyjmować w stosunku do środowiska przyrodniczego. Leży ona również u podstawy Ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie.
Ustawa z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie1, wdrażająca dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu2, uchodzi za jedną z bardziej skomplikowanych.
Idea, jaka legła u podstawy tych aktów prawnych jest jednak niezwykle prosta: powstawaniu szkód w środowisku należy zapobiegać, a jeżeli mimo dochodzi do ich wyrządzenia, trzeba usunąć ich skutki w miarę możliwości przez przywrócenie stanu poprzedniego.
Rodzaje szkód
Dyrektywa i wdrażająca ją polska ustawa nie obejmują wszystkich szkód w środowisku, lecz tylko trzy ich rodzaje: w gatunkach chronionych lub chronionych siedliskach przyrodniczych, w wodach oraz w powierzchni ziemi.
Przez szkodę w powierzchni ziemi należy rozumieć zanieczyszczenie gleby lub ziemi, w tym w szczególności zanieczyszczenie mogące stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi (art. 6 pkt 11 lit. c) ustawy1). Istota problemu pol...
