Jaśmin nagokwiatowy

Spośród ok. 450 gatunków roślin należących do rodzaju jaśmin (Jasminum), występujących przeważnie w ciepłych strefach klimatycznych, w Polsce w gruncie może być uprawiany tylko jeden – jaśmin nagokwiatowy (Jasminum nudiflorum). Należy do rodziny oliwkowatych (Oleaceae), w skład której wchodzą m.in. forsycja, lilak, ligustr oraz słynna śródziemnomorska oliwka europejska (Olea europaea). Dość często zdarza się mylne nazywanie jaśminem – jaśminowca (Philadelphus), należącego do rodziny hortensjowatych (Hydrangaceae). To zupełnie inny krzew, z którego uprawą w naszym kraju nie ma problemów.

 

Jaśmin nagokwiatowy pochodzi z zachodnich Chin. Do uprawy był wprowadzony w 1844 r. Tworzy pędy do długości 4 m, w Polsce do 2 m, przeciętnie do 1,4 m. Są one długie i elastyczne, a także mogą biernie czepiać się podpór, chociaż nie mają specjalnych organów, umożliwiających im aktywne „chwytanie się”. Nie wykazują też ruchów rotacyjnych (wijących). W warunkach uprawy można je przywiązywać do podpór. Jaśmin ten jest zatem tylko pnączem pozornym, a nie prawdziwym. Jeśli pędy nie są przywiązane do żadnych wsporników, wówczas przewisają szerokim łukiem i końcami dotykają gleby. Z małych pąków znajdujących się na pędach powstają nieduże trójlistkowe liście, ułożone nakrzyżl...