Ten pierwszy okres ochrony przyrody, zwany konserwatorstwem lub zabytkoznawstwem przyrodniczym, miał na celu ochronę pojedynczych obiektów przyrodniczych (najpierw zyskały one miano zabytków, a następnie pomników przyrody) oraz pewnych gatunków roślin i zwierząt. W owym czasie Polska była pozbawiona własnej państwowości, co nie znaczy, że światowy ruch na rzecz ochrony przyrody nie znalazł odzwierciedlenia również w polskiej myśli „ochroniarskiej”, zwłaszcza na terenie autonomicznej Galicji, w gronie krakowskich i lwowskich działaczy.
Pierwsze akty ochronne
Początek polskiej legislacji ochronnej przypada na 5 października 1868 r., kiedy to Sejm Krajowy we Lwowie uchwalił dwie ustawy:
  • względem zakazu łapania, wytępiania i sprzedawania zwierząt alpejskich, właściwych Tatrom, świstaka i dzikich kóz (po kilku miesiącach, 19 lipca 1869 r., została ona podpisana przez cesarza i po opublikowaniu w Dzienniku Ustaw i Rozporządzeń Krajowych dla Królestwa Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkim Księstwem Krakowskim weszła w życie),
  • względem zakazu łapania i sprzedawania ptaków śpiewających i owadożernych (nie uzyskała ona zrazu sankcji cesarskiej, z...