Świadomość ułomności polskiego systemu planowania przestrzennego od szeregu lat jest niemal powszechna, jednak bardzo trudno znaleźć sposób na jego naprawę. Zamiast reform proponuje się najczęściej drobne usprawnienia, które nie likwidują zasadniczych słabości systemu.

Pojawia się wiele różnych propozycji zmian, które najczęściej miałyby zintegrować cele rozwoju społecznego i gospodarczego z regulacjami odnoszącymi się do zagospodarowania przestrzennego. Takie zintegrowane planowanie powinno skutkować lepszą alokacją środków publicznych na rozwój oraz jednocześnie w dużym stopniu wpływać na alokację zasobów w sektorze prywatnym. Dałoby więc możliwość dostosowywania warunków inwestowania do szybko zmieniających się potrzeb oraz jednoczesnego kontrolowania rozwoju w dłuższej perspektywie.

Zasadnicze zręby takiego modelu zintegrowanego planowania rozwoju zostały opracowane przez zespół Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk i Towarzystwa Urbanistów Polskich. Przekazano go do Ministerstwa Rozwoju, gdyż to ono posiada kompetencje w tworzeniu nowego modelu rozwoju kraju, prowadząc prace nad Strategią Odpowiedzialnego Rozwoju. To w niej można dostrzec główne miejsca ?zakotwiczenia? zadań i metodologii planowania przestrzennego w zintegrowanym modelu zarządzania rozwojem. Dalsze doprecyzowanie założeń reformy systemu wymaga głębszego profesjonalnego i politycznego zaangażowania w różnych sferach będących przedm...