Planowanie dotyczy przyszłych zdarzeń. Narzędziami wspomagającymi poprawność planów są trafne prognozy potrzeb. Istotą dobrego planowania jest więc trafność prognoz.


W naszym systemie planowania urbanistycznego kierunki rozwoju i ustalenia były wypadkową wizji architektoniczno-urbanistycznych, pomysłów decydentów samorządowych, presji inwestorów i oczekiwań elektoratu wyborczego. Marzenia i regulacje rozmijały się z rzeczywistością. Taki ?model? planowania doprowadził nas do utraty kontroli nad urbanizacją i narastania chaosu przestrzennego.

Brak efektywnej polityki rozwoju
Zmiany w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wprowadzające obowiązek prognozowania potrzeb terenowych na poziomie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania gminy, były słuszną reakcją na ten stan. Problemem jest jednak to, że metodologie monitorowania zjawisk przestrzennych są w Polsce zaniedbane, a oparte na nich działania planistyczne są powszechnie ignorowane w zarządzaniu rozwojem. Procesy decyzyjne oparte są na informacjach cząstkowych i przypadkowych. Konieczne jest więc stworzenie systemu prognozowania procesów gospodarczych i społecznych w Polsce, niezbędnych do planowania działań na rzecz rozwoju, oraz stworzenie adekwatnego systemu monitorowania. Większość pracowni projektowych, także samorządowych, nie dysponuje odpowiednimi bazami danych, o bazach na poziomie krajowym nie wspominając. W sytuacji...