System usuwania odpadów na ziemiach polskich w swej istocie był bardzo prosty i składał się z trzech integralnie połączonych elementów: gromadzenia śmieci, ich wywożenia i spalania.

Podstawę prawną przedsięwzięcia stanowiły opublikowane w ówczesnej prasie statut oraz rozporządzenia policyjne.

Gromadzenie śmieci

Do gromadzenia śmieci zastosowano system wymiennych pojemników, tzw. śmietniaków (nazwa ?śmietniaki? jest oryginalnym określeniem występującym w przedwojennych publikacjach wydanych w regionie Wielkopolski i jest to rodzaj regionalizmu), które gmina dostarczała na obsługiwane posesje (fot. 1). Pojemniki, w liczbie 8000 szt., wyprodukowała Wytwórnia Wyrobów Metalowych Towarzystwa Akcyjnego ?Arkona? z Tczewa. Były one wzorowane na pojemnikach ?Es-Em? niemieckiej firmy Schmidt & Melmer. Wykonane z ocynkowanej blachy żelaznej, miały kształt walca (o pojemności 110 l) z pokrywą na zawiasach, co zapewniało szczelne zamknięcie. Koszt jednego pojemnika wynosił 38 zł. Do grudnia 1928 r. ustawiono ich 7300 sztuk na 1261 posesjach (w 1937 r. obsługiwano już blisko 2500 posesji).

W latach 1929-1930 zakupiono kolejne 1500 pojemników, tym razem jednak w Piotrowickiej Fabryce Maszyn w Katowicach (?Arkona? nie była czynna z powodu kłopotów finansowych), która je wytwarzała na licencji wspomnianej firmy niemieckiej. W dalszych latach kupiono kolejne 150 pojemników w cenie 45 zł za sztukę.

Wywóz śm...