Paprocie to szczególna grupa roślin, które nie wydają kwiatów i nasion, lecz zarodniki. Należą do najstarszych roślin lądowych, a po raz pierwszy pojawiły się na Ziemi ok. 400 mln lat temu, znacznie wcześniej niż te, które wytwarzają kwiaty. Występują we wszystkich strefach klimatycznych, z wyjątkiem obszarów skrajnie suchych lub wybitnie chłodnych.

Paprocie są liczne zwłaszcza w strefie tropikalnej i subtropikalnej, gdzie stanowią głównie roślinność dna lasu tropikalnego. Wiele z nich to epifity i pnącza, inne to paprocie wodne, paprocie szczelin skalnych, paprocie błotne namorzynów oraz gatunki drzewiaste. Do grupy tej należy ponad 12 tys. gatunków zaliczanych do 230 rodzajów.

Paprocie są niezwykle dekoracyjne ze względu na oryginalne ulistnienie i pokrój, dzięki czemu pełnią funkcję zielonego tła dla innych, zwłaszcza kwitnących bylin. W parkach i ogrodach miejskich ich ulubionymi stanowiskami są te lekko zacienione, tam też rozwijają się najbujniej oraz uzyskują najlepsze wybarwienie liści. Jednak nie wszystkie gatunki sprawdzą się w uprawie, nie można też pozyskiwać ich z naturalnego środowiska, gdyż wiele z nich jest objętych ścisłą ochroną gatunkową.

Rodzime paprocie są roślinami zielnymi, niektóre gatunki jesienią tracą liście, zaś inne są zimozielone. Budowa morfologiczna większości gatunków paproci jest podobna. Z podziemnego, zmodyfikowanego pędu zwanego kłączem wyrastają najczęściej duże, złożone liście, zbiegaj...