Do głównych filarów w zawodzie urbanisty należą wiedza o przestrzeni i zasadach jej gospodarowania, wykorzystywanie nowoczesnych narzędzi dla planowania oraz umiejętności jego wdrażania w zintegrowanych formach, łączących planowanie przestrzenne ze społeczno-gospodarczym i szeroko rozumianą partycypacją społeczną.

W wielu publikacjach, środowiskowych dyskusjach i prowadzonych obserwacjach stanu gospodarowania przestrzenią w naszym kraju podkreśla się jego niepokojąco niską jakość i pogłębianie się urbanistycznego chaosu, którego nie można opanować przy pomocy narzędzi obecnie funkcjonującego systemu planowania rozwoju. Jednym z jego najpoważniejszych mankamentów jest niski stopień zintegrowania planowania przestrzennego ze społeczno-gospodarczym. Jednym ze skutków braku tej integracji jest przyjmowanie dokumentów planistycznych w niespójnym, a niekiedy nawet rozbieżnym ujęciu, często w zakresie głównych priorytetów rozwojowych.
Potrzeba zintegrowania obu ww. sfer planowania rozwoju dla konkretnych terytoriów, regionów i gmin jest traktowana jako jedno z podstawowych zadań niezbędnej reformy prowadzenia i zarządzania polityką rozwoju, co zarekomendowano zarówno w obowiązującej ?Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030?, jak i ostatnio w ?Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju?. Ogólne zasady rządowych działań w tym zakresie określono w opracowanym w końcu ubiegłego roku projekcie ?Systemu Zarządzania Rozwojem Kraju?.
...