Barbula (Caryopteris Bunge) należy do rodziny werbenowatych (Verbenaceae). Znanych jest ok. 10 gatunków występujących naturalnie we wschodnich Chinach oraz w południowej i środkowej Japonii. Rosną tam najczęściej na terenach górzystych, na obrzeżach dróg, na brzegach strumieni oraz innych zbiorników wodnych.

W Europie zwróciły na sobie uwagę w latach 30. ubiegłego wieku. W Polsce są już także uprawiane. Zdobią je błękitne – w różnych odcieniach kwiaty, w końcu lata, gdy krzewów kwitnących jest mało. Dlatego zasługują na rozpowszechnienie w uprawie.

OPIS RODZAJU, GATUNKU I ODMIAN

W ojczyźnie są to niskie krzewy, w Europie tylko w miejscach o łagodnym, sprzyjającym klimacie, częściej jako podkrzewy (półkrzewy). Podczas surowych zim w różnym stopniu podmarzają lub przemarzają, ale gdy gleba jest ściółkowana, to z części podziemnych dobrze regenerują (odrastają). Liście są ułożone naprzeciwlegle, jajowate do lancetowatych, na górnej stronie szarozielone, białoszaro filcowate, całobrzegie do grubo piłkowanych. Kwiaty są wargowe z krótką rurką i pięciopłatkową gardzielą, jasnofioletowobłękitne lub lawendowe, wyrastają z kątów liści i zebrane są w nibybaldaszkach, kwitną w końcu lata do jesieni. Owocem jest czteroskrzydłowa drobna torebka. Stosunkowo często uprawiana jest barbula k...