Branżowe ABC

Artykuł 24 ust. 9a ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków stanowi: „Na uzasadniony wniosek przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego rada gminy, w drodze uchwały, przedłuża czas obowiązywania dotychczasowych taryf, lecz nie dłużej niż o 1 rok”. Oznacza to, że przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może wnioskować o przedłużenie czasu obowiązywania dotychczasowych taryf, ale ma to jedynie charakter jednorazowy. Ustawodawcy chodziło o uniknięcie wielokrotnego przedłużania czasu obowiązywania wcześniej zatwierdzonych taryf. W praktyce oznacza to, że po każdym przedłużeniu czasu obowiązywania taryf, bez względu na okres tego wydłużenia, konieczne jest złożenie wniosku o zatwierdzenie nowych taryf na nowy rok ich obowiązywania, stosownie do postanowień art. 20 i 24 ust. 1-3 ustawy.

Zgodnie z postanowieniami art. 24 ust. 9b ustawy, w uzasadnieniu wniosku o przedłużenie czasu obowiązywania dotychczasowych taryf „zamieszcza się w szczególności informacje dotyczące zakresu świadczonych usług oraz warunków ekonomicznych uzasadniających przedłużenie obowiązywania dotychczasowych taryf”. Określenie „w szczególności” oznacza, że wymienione informacje są konieczne, jednak przedsiębiorstwo może, jeśli uzna to za niezbędne, poszerzyć je o inne istotne wyjaśnienia. Przy składaniu wniosku o przedłużenie czasu obowiązywania dotychczasowych taryf nie dołącza się szczegółowej kalkulacji cen i stawek opłat, tj. tabel A-H, oraz wieloletniego planu rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych (art. 24 ust. 9c ustawy o zzwwizoś), które są w wymagane przy ustalaniu taryf w trybie podstawowym (art. 20 ustawy o zzwwizoś). Wzór wniosku o przedłużenie czasu obowiązywania dotychczasowych taryf zawarty jest w załączniku do Rozporządzenia Ministra Budownictwa z 28 czerwca 2005 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzanie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (DzU nr 127, poz. 886).

W przypadku uzasadnienia wniosku o zatwierdzenie taryf wymaga się znacznie więcej informacji (sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy i informacje o ilości oraz cenie zakupionej wody przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne) niż w przypadku uzasadnienia wniosku o przedłużenie czasu obowiązywania dotychczasowych taryf.

Ten ostatni wraz z wymaganymi załącznikami przedsiębiorstwo powinno dostarczyć wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) w terminie 70 dni przed planowanym dniem wejścia w życie przedłużenia taryf.

Rada gminy w oparciu o art. 24 ust. 9a i 5 ustawy o zzwwizoś zobowiązana jest do podjęcia uchwały o przedłużeniu czasu obowiązywania dotychczasowych taryf albo uchwały o odmowie (jeśli wniosek został sporządzony niezgodnie z przepisami) w terminie 45 dni od dnia złożenia wniosku. Jeśli rada nie podejmie uchwały w tym terminie, to zgodnie z art. 24 ust. 8 ustawy, taryfy, których okres jest przedłużany, wchodzą w życie po upływie 70 dni od złożenia wniosku i będą obowiązywały do dnia wskazanego we wniosku o przedłużenie.

Na podstawie: Maria Bakalarczyk: Procedura składania wniosku o przedłużenie taryf. „Zeszyty IGWP” nr 5.

 

Rada gminy może określać stawki za usługi jedynie odnośnie takich usług, które są wyraźnie określone w art. 6 ust. 1 i 2 nie może być interpretowany rozszerzająco, co oznacza, że hipoteza normy prawnej nie obejmuje innych zdarzeń niż te wprost wymienione w tym przepisie. Rada gminy nie może zatem ustalać na podstawie art. 6 ust. 2 żadnych stawek za usługi, oprócz tych zawartych w art. 6 ust. 1.

Na podstawie: dr hab. Bartosz Rakoczy: Interpretacja art. 6 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z 13. 09. 1996 r. „Zeszyty IGWP” nr 5.

 

W przypadku, gdy rada gminy odmówi zatwierdzenia taryf, przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu przysługuje jedynie skarga w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Przedsiębiorstwu – podobnie jak żadnemu innemu podmiotowi – nie przysługuje prawo domagania się od wojewody wydania rozstrzygnięcia nadzorczego, gdyż jest ono przygotowywane wyłącznie z jego inicjatywy i tylko w przypadku, gdy uchwała jest niezgodna z prawem. Art. 101 ustawy o samorządzie gminnym przewiduje możliwość zaskarżania uchwał każdemu, kto ma interes prawny.

Na podstawie: dr hab. Bartosz Rakoczy: Odmowa zatwierdzenia taryf przez radę gminy.„Zeszyty IGWP” nr 6.

 

Wkłady niepieniężne (aporty) wnoszone do spółek podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg zasad ogólnych od 1 grudnia 2008 r. Wniesienie aportu winno być udokumentowane przez wnoszącego aport fakturą VAT wystawioną na spółkę, do której wnoszony jest aport (art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług oraz Rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług – DzU nr 212, poz. 1337 z późn. zm.). Podstawę opodatkowania w przypadku należności w naturze jest wartość rynkowa towaru pomniejszona o kwotę podatku. Spółka jest zobowiązana do zapłaty dostawcy pełnej, bezspornej należności (w wartości brutto), określonej na fakturze VAT. Wartość środków trwałych ewidencjonowana jest w kwocie netto i o tę samą wartość powinien być zwiększony kapitał spółki. Także prawo wieczystego użytkowania gruntu, zgodnie z art. 7 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, stanowi dostawę towaru, a zatem podlega zapisom wspomnianej ustawy. W przypadku zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego (nieprzeznaczonego na cele rolnicze) podstawę opodatkowania stanowi wartość transakcji pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT. W przypadku oddania w wieczyste użytkowanie gruntu zabudowanego, konieczne jest wyodrębnienie wartości gruntu i budowli.

Na podstawie: Maria Bakalarczyk: VAT od aportu. „Zeszyty IGWP” nr 7.

 

Opracowanie:

Izba Gospodarcza „Wodociągi Polskie”, Bydgoszcz