Po podpisaniu Traktatu Akcesyjnego w 2003 r. przed Polską stanęły nowe wyzwania. Jednym z najbardziej palących zobowiązań była konieczność dostosowania infrastruktury ochrony środowiska do standardów UE, z czym wiązała się długa lista zadań z wysokim priorytetem realizacji.

Wśród najważniejszych celów wymieniano uporządkowanie gospodarki ściekowej w aglomeracjach, zagospodarowanie odpadów komunalnych, zwiększenie udziału energii produkowanej ogółem ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenie presji wywieranej na środowisko przez najbardziej uciążliwe zakłady przemysłowe.

Już od wielu lat ochrona środowiska jest jednym z najważniejszych obszarów współpracy państw członkowskich Unii Europejskiej. Nic dziwnego ? problemy środowiskowe mają przecież wymiar ponadnarodowy i transgraniczny, a więc konieczne jest ich objęcie skoordynowaną i efektywną polityką. Zapóźniona cywilizacyjnie Polska była traktowana przez kraje ?starej Europy? jak największy truciciel Bałtyku i kraj nieprzestrzegający norm środowiskowych. Pełne dostosowanie naszych działań do wymogów unijnych w zakresie ochrony środowiska wymagało jednak strategicznego planowania i czasu.

W okresie przedakcesyjnym Polska otrzymała dostęp do funduszy ISPA, PHARE i SAPARD. Świadomość zbliżającej się perspektywy skorzystania z funduszy strukturalnych i funduszy spójności spowodowała, że w wielu miastach i regionach powstały kompleksowe programy rozwoju infrastruktury komunalnej. ...