Poszukiwanie metod i sposobów integracji planowania przestrzennego i społeczno-gospodarczego, służącego prowadzeniu spójnej polityki rozwoju na każdym z jej poziomów, ma swą długą historię. 

Przed blisko czterdziestu laty ideę tę, w ramach wyraźnego odchodzenia od typowej dla planowania centralnego dominacji planowania społeczno-gospodarczego nad przestrzennym, sformułowano w ustawie o planowaniu przestrzennym z 1984 r. jako zasadę współzależności planowania przestrzennego i społeczno-gospodarczego. W latach następnych sporządzono z jej uwzględnieniem pierwsze opracowania planistyczne, przede wszystkim dla poziomu krajowego, a później także dla regionalnego i lokalnego. 

Takie rozwiązania zostały jednakże w zasadzie całkowicie zarzucone po 1989 r. w nowych regulacjach prawnych dla prowadzenia polityki rozwoju, w których tylko w bardzo ogólny sposób określone zostały relacje planowania przestrzennego z planowaniem strategicznym, społeczno-gospodarczym. Wyraźnie podkreślono w nich nadrzędność tego drugiego nad pierwszym, co w praktyce doprowadziło do ewidentnego osłabienia i pełnienia funkcji koordynacyjne przez planowanie przestrzenne. I dopiero od niedawna, w znowelizowanej 15 lipca ubiegłego roku ustawie o prowadzeniu polityki rozwoju, wprowadzone zostały podstawy dla b...