Cypryśnik błotny (Taxodium distichum) jest drzewem iglastym o długim rodowodzie filogenetycznym. Szczyt rozwoju osiągnął w okresie trzeciorzędowym, kiedy to obejmował swoim zasięgiem Grenlandię, Spitsbergen, Północną Syberię, Sachalin, Europę i Amerykę Północną. Po epoce lodowej zasięg jego znacznie zmniejszył się i obecnie w stanie naturalnym występuje tylko na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych. Tworzy tam przeważnie lasy na terenach trudno dostępnych, przez większą część roku zalanych wodą. Natomiast na rozległych obszarach dawnego zasięgu cypryśnik jest jednym z podstawowych składników węgla brunatnego.
Do Europy (Anglia) cypryśnik błotny został wprowadzony ok. 1640 r. Przyjmuje się, że w Polsce do uprawy drzewo to wprowadził hr. Stanisław Wodzicki przed 1818 r., w miejscowości Niedźwiedź na ziemi krakowskiej. W parku w Konarzewie k. Poznania drzewo to posadził hr. Ksawery Działyński w 1816 r., a do znanego Arboretum Kórnickiego nasiona cypryśnika sprowadzono po raz pierwszy w 1845 r. Drzewo pochodzące z tej partii nasion ma pień o obwodzie ponad 440 cm.
Cypryśnik błotny na obszarze uprawy jest rośliną wybitnie parkową. Tworzy drzewa o prostym pniu zwanym strzałą (znamiennie rozszerzonym w części przyziemnej), pokrytym czerwono-brązową martwicą korkową, złuszczającą się dużymi płatami. Jego wysokość wynosi 20-25 m (w ojczyźnie do 40 m), a obwód od 300 do 500 cm. W stanie Tennessee (USA) jedno drzewo ma ok. 12 m obwodu. W Polsce najgrubsze okazy mają pie...