Drzewa na widelcu

Mieszkam pod miastem. Zajmuję całkiem przyzwoity domek szeregowy zgodny z dzisiejszymi standardami. Całość schludnego osiedla utrzymana jest w stylistyce nowoczesnej wsi. Obszar osiedla skrzętnie wyłożono swojskim pozbrukiem w eleganckim odcieniu szarości. W nawiązaniu do wiejskich tradycji chodniki pysznią się rustykalną czerwienią, przywodzącą na myśl „czerwone korale, czerwone niczym wino...” Czuję się wyjątkowo uprzywilejowana, ponieważ okno mojego pokoju skierowane jest na ulicę. Stanowi więc doskonały punkt widokowy, z którego mogę obserwować sąsiadów, a dokładniej ich domy i posesje.

 

Elewacje budynków i ogrody wydają się efektem usilnych starań o trofeum w konkursach „W takim kolorze domu nie ma jeszcze nikt” oraz „Na najbardziej zakamyczkowany ogródek na świecie”. Chętnie przyznałabym jeszcze nagrodę specjalną za przydomową przestrzeń zieleni bez zieleni. Zdarzają się również bardziej wysublimowane kompozycje, które wymagają osobnej podkategorii konkursowej – „jesienne finezyjne cięcie”...