Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior) z rodziny oliwkowatych (Oleaceae) to rozłożyste drzewo osiągające wysokość ponad 30, a nawet 40 m.

Drzewo ma rozłożystą, szeroką, dość luźną, wysoko osadzoną koronę o średnicy 15–20 m. U starych i sędziwych drzew szyja korzeniowa u podstawy jest szeroka i wyniesiona, przypomina kształtem cokół. Kora bardzo długo jest gładka, popielatoszara, z czasem ciemniejsza, z krótkimi pionowymi spękaniami. Grube konary są nieliczne, ustawione pod kątem prawie prostym do osi drzewa, wychylające się na boki i sztywne. Na młodych pędach kora jest zielonkawoszara, czasami oliwkowa. Pąki dzielą się na wegetatywne i generatywne. Te kształtu szeroko stożkowatego na wierzchołkach pędów to generatywne, a jajowatokulistego – wegetatywne, osadzone najczęściej na pędach bocznych. Wszystkie pokryte łuskami, na których znajduje się gęsty kutner barwy czarnej lub brązowoczarnej. Liście jesionu wyniosłego są złożone z 7–11 wąsko jajowatych, brzegiem karbowano-piłkowanych listków, które tworzą liść nieparzystopierzasty. 

Pod spodem, w dolnej części, wzdłuż nerwu głównego pokryte są włoskami z nerwami wypukłymi. Liść tworzy oś od szeroko do wąsko rynienkowatej. Jesienią liście raczej się nie wybarwiają i opadają zielone, podczas ciepłej jesieni delikatnie żółkną. Kwiaty ...