Dawniej kuny domowe występowały głównie w jasnych, starych lasach, szczególnie tam, gdzie znajdowały się osuwiska, skały i niewielkie jaskinie. Później zaczęły wykorzystywać rzadko odwiedzane piwnice i zagracone strychy domów czy zabudowań gospodarczych, które stanowiły dla nich bezpieczne schronienie. Kuny, przebywając w domu, budynku gospodarskim, parku miejskim, w stercie drewna bądź na złomowisku, zachowują się podobnie jak w środowisku naturalnym, co może przysporzyć wielu niedogodności.

Kuny domowe, zwane kamionkami, dają sobie radę nawet w dużych miastach, polując na gołębie, szczury, myszy, wróble i penetrując kosze na śmieci. Prowadzą przy tym tak skryty tryb życia, że zazwyczaj w ogóle się ich nie widzi. Oprócz kuny domowej w Polsce występuje też kuna leśna, czyli tumak, która zamiast ludzkich zabudowań preferuje głównie duże i stare lasy, obfitujące w dziuple, nory, zwalone pnie i zakrzaczenia. Oba gatunki są do siebie bardzo podobne. Długość ich ciała wynosi ok. 42–59 cm, a długość ogona 16–32 cm, przy czym samce są zwykle większe od samic. Kuny mają proporcjonalną sylwetkę, niewielką głowę, wydłużony tułów i puszysty długi ogon. Są brązowo ubarwione z kontrastową, jasną plamą na szyi i piersi. Ta plama stanowi ważną cechę, po której można odr&...