Znane są dwie podstawowe technologie produkcji biodiesla z olejów roślinnych i tłuszczów zwierzęcych: „zimna” i „gorąca”. W pierwszej technologii proces transestryfikacji prowadzi się w temperaturze 20-70°C pod normalnym ciśnieniem atmosferycznym z użyciem katalizatorów: alkalicznych, kwaśnych lub enzymu lipazy, natomiast w drugiej proces ten prowadzi się w temperaturze 240°C pod ciśnieniem 10 MPa.

Technologia „gorąca” wymaga taniego źródła energii cieplnej i może być realizowana w dużych zakładach przemysłów (rafineriach). Natomiast wytwarzanie biodiesla wg technologii na „zimno” można realizować w małych, wiejskich wytwórniach produkujących paliwo ciągnikowe do 500 ton rocznie na własne potrzeby.
W obydwu metodach powstają odpady glicerynowe. W instalacjach wielkoprzemysłowych oddestylowuje się z nich glicerynę. Brak jest natomiast prostych rozwiązań zagospodarowania odpadów glicerynowych z małych, wiejskich wytwórni.
Obecnie niezagospodarowywane odpady glicerynowe stwarzają problem ekologiczny, podrażają produkcję biodiesla i czynią ją mało opłacalną. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 26 kwietnia 2004 r., producenci biopaliw w Polsce są zwolnieni od podatku akcyzowego (DzU nr 97 poz. 966).
Przerób odpadów glicerynowych powstających przy produkcji biodiesla z olejów roślinnych i tłuszczów zwierzęcych na olej napędowy (FAMA – estry metylowe wyższych kwasów tłuszczowych) pozwala n...