Naszym rodzimym, znanym gatunkiem jest jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.), osiągający wysokość 40?50 m, naturalnie występujący na siedliskach mniej lub bardziej wilgotnych. Ale w maju?czerwcu, spacerując w ogrodach botanicznych i arboretach, możemy podziwiać jesion nadzwyczaj ozdobny, dzięki białym kwiatom w ogromnej ilości. Jest to jesion mannowy (Fraxinus ornus L.). Jesiony w liczbie ok. 65 gatunków należą do rodziny oliwkowatych (Oleaceae), podobnie jak znane powszechnie forsycje (Forsythia). Jesion mannowy pochodzi z południowej Europy, od wybrzeży Morza Śródziemnego po Austrię, Słowację, Rumunię i przechodzi do Azji Mniejszej. Rośnie tam przede wszystkim na stanowiskach słonecznych, ciepłych, na suchych gliniastych glebach bogatych w wapń. Towarzyszą mu takie rośliny drzewiaste, jak: wiśnia wonna, czyli antypka, chmielograb, dęby: burgundzki i omszony, lipa srebrzysta, kasztan jadalny, sosna czarna, złotokap pospolity czy perukowiec podolski. Do uprawy został wprowadzony w 1700 r. Nazwa gatunkowa ?mannowy? wywodzi się stąd, że po nacięciu latem kory pni, konarów i grubszych gałęzi oraz pędów odroślowych wydziela się sok, który na powietrzu tężeje w żółtawe słodkie grudki przypominające wyglądem kaszę mannę. W wiekach XVII-XVIII w południowych Włoszech i na Sycylii produkowano ją w handlowych ilościach i nazywano manną kalabryjską. Ma ona właściwości lekko przeczyszczające. Stosowana była również w syropach przeciwko kaszlowi.

...