Jednym z instrumentów prawnych mających reglamentować korzystanie z zasobów jest określenie granic dozwolonych zabiegów pielęgnacyjnych. Powinno to gwarantować odpowiednią kondycję oraz walory estetyczne drzew. Niestety, prowadzenie zabiegów pielęgnacyjnych uregulowano w sposób daleki od doskonałości.

W dotychczasowym stanie prawnym w art. 82 ust. 1a Ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody1 (dalej ?ustawa?) określono, jakie zabiegi pielęgnacyjne mogą być przeprowadzone w odniesieniu do drzew. Nie wymagało to jednak żadnej wstępnej oceny przez osoby lub organy posiadające odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie. Częstym zjawiskiem było więc prowadzenie ? na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy ? postępowań w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za zniszczenie drzew, krzewów lub terenów zieleni, spowodowane niewłaściwym wykonaniem zabiegów pielęgnacyjnych. Zgodnie z postanowieniami art. 88 ust. 3 ustawy, termin płatności kar wymierzanych na podstawie ust. 1 był odraczany się na okres trzech lat, jeżeli stopień uszkodzenia drzew lub krzewów nie wykluczał zachowania ich żywotności oraz możliwości odtworzenia korony drzewa i jeżeli posiadacz nieruchomości podjął działania w celu zachowania żywotności tych drzew lub krzewów. Natomiast zgodnie z postanowieniami ust. 4 tego przepisu w pierwotnym brzmieniu: Kara jest umarzana po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o odroczeniu kary i po stwierdzeniu zachowania żywotności d...