Zachodzące w miastach przemiany wskazują na konieczność głębszej refleksji nad zagadnieniami związanymi z funkcjonowaniem przestrzeni publicznych. Przede wszystkim należy z większą precyzją opisać przestrzenie publiczne w wymiarze ekonomicznym.

Przestrzenie publiczne trudno jednoznacznie zdefiniować i sklasyfikować. Trudność ta wynika z ich złożonej natury, rozpatrywanej na gruncie tak różnych dyscyplin naukowych jak: architektura i urbanistyka, ekonomia, prawo, socjologia czy filozofia. Pomimo tej interdyscyplinarności istnieją cechy przestrzeni publicznych powszechnie przyjęte w wielu definicjach. Należą do nich: otwarty i wolny dostęp, zbiorowy sposób użytkowania oraz publiczny charakter funkcji. Wszyscy zgadzamy się, że przestrzenie publiczne powinny być miejscami spotkań, które są przyjazne i bezpieczne, umożliwiające identyfikowanie się mieszkańców z miastem, będąc jednocześnie atrakcyjną wizytówką dla przyjezdnych. Tak jest w teorii, natomiast w praktyce bardzo często mamy poważne wątpliwości, czy zaniedbany park, osiedlowy plac z tabliczką ?wjazd tylko dla mieszkańców? lub pasaż w galerii handlowej może być określany mianem przestrzeni publicznej. Procesy prywatyzacji i komercjalizacji przestrzeni publicznych rodzą coraz częściej krytykę, mającą ujście w aktywności obywatelskiej i powstawaniu tzw. ruchów miejskich, skupiających osoby chcące współdecydować o kształcie i funkcjach przestrzeni publicznych.


Identyfik...